5. decembar mogao bi biti prekretnica u klasnoj borbi Francuske. Od kada su sindikati Javnog prevoza Pariza (RATP) i Francuskih železnica (SNCF) zacrtali ovaj dan kao početak štrajka neodređene dužine, umnožavaju se pozivi od strane sindikata ostalih sektora za priključivanje i jačanje pokreta, uključujući i pozive na štrajk na neodređeno.
Bolivijski predsednik Evo Morales je 10. novembra u 16:50 najavio svoju ostavku. U pitanju je kulminacija puča koji je već neko vreme bio u pripremi. Policijska pobuna, snajperisti koji pucaju na rudare, kao i izveštaj Organizacije američkih država, koji dovodi u pitanje validnost izbora, ovog su vikenda bili krunisani „predlogom“ vojske da Evo Morales podnese ostavku. Mi smo se od samog početka protivili ovom reakcionarnom puču, istovremeno ističući kako su stvoreni materijalni uslovi za njegovo izbijanje.
NAPOMENA REDAKCIJE CK: U periodu između objavljivanja izvorne verzije ovog teksta i njegovog prevođenja na srpskohrvatski jezik, mase bolivijskih radnika i seljaka, mahom indijanskog porekla, počele su da organizuju lokalne odbore i samoodbrambene jedinice za pružanje otpora pučističkoj hunti. Uz povike „Puške, mitraljezi, El Alto pasti neće!“ i „Sad je čas! Građanski rat!“, desničarski režim se suočava sa masovnom revolucionarnom mobilizacijom radne većine nepuna dva dana nakon što joj je, uz ogromnu dozu samouverenosti i arogancije, oteo vlast iz ruku. U zemlji je praktično na delu dvovlašće. Sada je glavno pitanje hoće li mase, kada budu srušile pučistički režim, vratiti stvari na staro i time omogućiti desnici da se ponovo pregrupiše i bolje spremi za sledeći puč, ili će, poučeni slomom reformističke i pomiriteljske politike, rešiti da revoluciju odvedu korak dalje.
Na prethodnim lokalnim izborima, Erdogan je doživio svoje najveće prepreke u svojih skoro 20 godina na vlasti, izgubivši izbore u velikim gradovima kao što su Istanbul i Ankara. Turska ekonomija je pod ozbiljnim opterećenjem i brzo gubi tlo pod nogama dok klasna borba jača. U ovom kontekstu, pitanje o sirijskim izbjeglicama postala je glavna tema u Turskoj, gdje šefovi često koriste očajne Sirijce da smanje bijedne plate turskih radnika. Ovo je koristila opozicija da raspiri ksenofobiju i mržnju prema Sirijcima. Mnogi su ljuti što Erdogan troši milione na intervencije u Siriji, dok standard života u Turskoj drastično opada. Slanjem sirijskih izbjeglica u kurdska područja može istovremeno riješiti ekonomski problem zbrinjavanja izbjeglica, ušutkati kritičare u Turskoj, i ostvariti važnu vojnu pobjedu u imperijalističkoj avanturi, koja je do sad vodila samo do prepreka i poniženja. Ako uspije da održi protektorat u sjevernoj Siriji, može ga iskoristiti da potiče nacionalizam i okupi najreakcionarnije slojeve oko svojih neo-otomanskih planova. U stvarnosti, međutim, ovo pokazuje ne Erdoganovu snagu, nego proces njegovog slabljenja, kojem smo svjedočili proteklih godina. Očajan da održi svoju poziciju, prisiljen je da preduzima rizike, koji mu se lako mogu obiti o glavu, kao što je to slučaj sa svim njegovim ambicijama za intervencijama u regionu.
Niti brutalna represija, mučenje, policijski čas,niti lažni ustupci nisu zaustavili pokret koji je počeo kao protest srednjoškolaca protiv povećanja cijena prevoza metroom u Santjagu i ubrzo postao nacionalni pokret protiv samog režima – protiv 30 godina mjera štednje, sve veće nejednakosti, privatizacije, napada na radničku klasu, deregulacije itd. Pokret je već prošle sedmice spontano pozvao na generalni štrajk i primorao zvanično vođstvo sindikata da pozovu na dvodnevni generalni štrajk 22. i 23. oktobra. Ali zapravo, sindikalni lideri su zbunjeni i nesposobni da povedu i usmjere pokret. Već su se pojavili brojni primjeri samoorganizovanja odozdo: otvorena vijeća i teritorijalne skupštine, koje se u nekim mjestima, kao što je Valparaiso (sa militantnom tradicijom) počinju koordinisati. To je put naprijed.
