U momentu kada se u društvu intenzivira ekonomska kriza, režim Aleksandra Vučića odlučio je da pusti sa lanca konzervativne elemente koji su se okomili na LGBT populaciju zbog održavanja Evroprajda. Zabranom Parade ponosa i tolerisanjem litija protiv LGBT populacije daje se zeleno svetlo ponovnom intenziviranju opšte homofobije u našem društvu.

Na ovu odluku režima treba gledati u širem kontekstu. Evropska unija od početka rata u Ukrajini pritiska Srbiju da se prilagodi njenoj spoljnoj politici prema Rusiji i normalizuje odnose sa Prištinom – mere na koju veliki deo srpskog društva ne gleda blagonakolono. Kako je režim sve više krenuo da popušta Evropskoj uniji po tim pitanjima, litije se koriste kao ventil konzervativnim elementima da izbace svoje frustracije povodom ovih pritisaka, a to se trenutno prelama preko leđa LGBT populacije.

Sa druge strane, Evropska unija izigrava progresivnu kontratežu koja vuče Srbiju da izađe iz svojih tobože konzervativnih svetonazora. Ali EU to ne radi zato što joj je stalo do pripadnika LGBT populacije i diskriminacije koju oni doživljavaju u Srbiji. EU već godinama koristi LGBT povorke kao merilo lojalnosti srpskog državnog aparata prema njoj. Progresivnost EU je fasada, koju je u skorašnjem periodu ogolela diskriminacija izbeglica sa Bliskog Istoka, otvoreno širenje šovinizma prema svemu ruskom od kada je počeo rat u Ukrajini, ali vrlo bitno i po tome što EU toleriše homofobiju u svojim redovima, što posebno možemo videti na primerima Poljske i Mađarske.

Poslednje na šta se moramo osvrnuti jeste odnos vodećih LGBT predstavnika. Taktika oslanjanja na tobože progresivne elemente u vladi i pokušaj pritiska na Anu Brnabić kao prvu otvoreno gej visoku poltičku funkcionerku u državnom aparatu se pokazala kao debakl. Ana Brnabić još jednom pokazuje koliko je odsečena od problema običnih LGBT osoba revnosno obavljajući poslove premijerke u državi koja  zabranjuje šetnju za njihova prava. Ona je čak stala u odbranu konzervativnih vrednosti koje vladaju u Srbiji. Ana Brnabić je deo bogate elite i nju ne dotiču homofobični zakoni koji važe za pripadnike LGBT populacije iz radničke klase.

Oslanjanjem na liberalno krilo u državnom aparatu i pritisak EU, vođstvo LGBT pokreta u Srbiji težnje i borbu celokupne LGBT populacije nudi kao žeton za potkusurivanje u geopolitičkim i unutrašnjim političkim obračunima vladajuće klase. Isti političari i policijski činovnici koji su „obezbeđivali” nesmetano održavanje parada ponosa proteklih godina, sada poslušno ćute u momentu kada su se promenili prioriteti visoke politike.

Nije iznenađujuće da značajan deo LGBT populacije odbija da prihvata ovakvu ulogu u društvu, te zato vidimo znakove otvorenog nezadovoljstva prema vođstvu LGBT organizacija, ali i rastući gnev prema celom establišmentu, pa čak i rastuće interesovanje za marksizam. Kao marksisti mi branimo pravo LGBT osoba da se prošetaju i iskažu svoje zahteve na ulici. Istovremeno, postaje jasno da je dosadašnje liberalno političko usmerenje LGBT organizacija pokret odvelo u slepu ulicu. Velika većina LGBT pripadnika u Srbiji jesu omladina i radnici kojima diskriminacija na osnovu seksualne orijentacije dodatno otežava pokušaj da se izbore za iole dostojanstven život u društvu zarobljenom u siromaštvu, nezaposlensti, visokim kirijama i eksploataciji na radnom mestu. Umesto traženja saveznika u državi i stranim ambasadama, pokret bi morao da se orijentiše na organizovanje i mobilizaciju LGBT ljudi odozdo i ukazivanje na povezanost njihove ugnjetenosti sa izazovima sa kojima se dnevno suočavaju svi radni ljudi u Srbiji. Na taj način borbe LGBT osoba bi postale nezavisne od dobre volje i pokroviteljstva „moćnih saveznika” na vrhu. LGBT pokret u Srbiji se mora otresti imidža misije „emancipovane manjine” protiv „zatucane većine” i stvoriti široke saveze koji bi konzervativnim snagama istrgli iz ruke optužbe o navodnoj otuđenosti LGBT sugrađana od običnog naroda, a državu i političare primorali na uvažavanje njihovih prava.

Foto: Hina