Generalna skupština Ujedinjenih nacija u Njujorku je 23. maja usvojila Rezoluciju o Srebrenici. Za usvajanje su glasale 84 zemlje, 19 je bilo protiv, uz 68 uzdržanih. Predlagači dokumenta su bile Njemačka i Ruanda, uz podršku tridesetak zemalja kosponzora.

Ova rezolucija još jednom pokazuje da buržoaskim političarima žrtve služe samo za trenutne političke interese. 

Prvo, njemačka vladajuća klasa predlaganjem rezolucije želi oprati savjest pred muslimanskim svijetom i muslimanima kod kuće jer je saučesnik izraelskom režimu u sprovođenju genocida koji se upravo dešava nad palestinskim narodom. Njemačka je drugi finansijer oružjem i opremom Izraela i u Njemačkoj se cenzurišu svi oblici protesta protiv učešća njemačke vladajuće klase u genocidu u Pojasu Gaze. Zabranjuje se i solidarnost koju obični ljudi iskazuju sa nesrećnim palestinskim narodom.

Foto: NurPhoto via AFP

Drugo, bošnjačkim elitama ovo je „pobjeda“ i nastavak građenja mita bošnjačkog/bosanskog nacionalizma u kojem su Bošnjaci isključive žrtve. Prilika je ovo i za koaliciju Trojke da u dnevno političkim borbama sa Strankom demokratske akcije (SDA) pred lokalne izbore sa sebe skinu etiketu izdajnika zbog optužbi da popuštaju Dodiku. Veličanjem uloge žrtve, bošnjačke elite to koriste da sebe predstave kao zaštitnike bošnjačke nacije, odbranu stečenih privilegija i sredstvo za skretanje pažnje sa ekonomske i socijalne bijede u koje guraju obične radne ljude bošnjačke nacionalnosti. 

U glavama bošnjačkih nacionalista zločini nad Bošnjacima u proteklom ratu služe i kao prilika da se kroz pozivanje i politiku stvaranja jedinstvene bosanskohercegovačke države ispravi istorijska nepravda. Pokušaj jednostranog sprovođenja ovakve politike otvorio bi samo nove etničke sukobe na Balkanu i radni narod gurnuo u još jednu suludu klanicu za uske i profiterske interese bošnjačkih, srpskih i hrvatskih vladajućih elita.

Treće, ovo je dodatni poticaj Vučiću i Dodiku i prilika za zbijanje nacionalnih redova i opstajanje mita o svjetskoj zavjeri protiv Srba i nacionalnoj ugroženosti. I ono ima dnevno politički momenat u izbornoj godini. Ako su Srbi ugroženi to je svakako od strane politike ove dvojice profiterskih vucibatina. Očekivano je i opozicija u RS stala uz bok Dodiku, pokazajući da se radi o notornim desničarima čija se ideološka politika suštinski ne razlikuje od politike režima u RS.

Mi smo svakako protiv srpskih nacionalista koji gnusno negiraju planski zločin koje su jedinice pod komandom Ratka Mladića počinile u Srebrenici nad preko 8 000 Bošnjaka u ljeto 1995. Masakr u Srebrenici bez sumnje jeste najodvratniji zločin u ratovima u Jugoslaviji. Ali protiv smo bilo kakvog nametanja kolektivne krivice srpskom narodu od strane bošnjačkih nacionalista i vladajućih klasa država imperijalističkog centra koje presudama i pritiscima žele oprati svoju ulogu u reakcionarnom raspadu SFRJ i guranju jugoslovenskih naroda u klanicu građanskog rata.

Za žrtve, potomke žrtava kao i za obične radne ljude u Bosni i Hercegovini ovo će biti samo uvlačenje u još jednu nacionalističku histeriju, bilo sa bošnjačke ili srpske strane, u kojima će jedni govoriti o genocidu, drugi pokušati negirati zločin uopšte, a sve za potrebe opstanka na vlasti istih tajkunsko-političkih elita koje su pravi neprijatelj bosanskohercegovačkog radnog naroda. 

Kao revolucionarnim komunistima potpuno nam je jasno da je nacionalizam skretanje pažnje sa socijalnih i ekonomskih pitanja i stvaranje podjele među radnicima. Ako želimo istinsko odavanje počasti žrtvama privatizacijskih ratova 90-ih, onda se moramo boriti za radničku državu Bosnu i Hercegovini koja jedina kroz klasno jedinstvo može garantovati etničku ravnopravnost i koja može objektivno sagledati činjenice iz proteklog rata i staviti ga u kontekst kontarevolucionarnog razbijanja socijalističke Jugoslavije. To objektivno sagledavanje ne znači negiranje činjenice da su Bošnjaci u proteklom ratu pretrpjeli najviše zločina i etničkog čišćenja, ali to može doći samo internacionalističkim pristupom svih naroda BiH, odbijanjem licemjernog imperijalističkog narativa o genocidu, koji je služio kao opravdavanje za intervenciji u ratu i stvaranje kolonijalne Dejtonske BiH. To bi konačno stavilo tačku na ogavno licitiranje brojem žrtava i spriječilo bi građenje političkog legitimiteta na kostima nevinih. 

Istinski ujedinjena Bosna i Hercegovina, kao ona što je bila zasnovana na principima ZAVNOBIH-a, se može ostvariti jedino kroz zajedničku borbu radnog naroda BiH za drugačije socijalne odnose koji podrazumjevaju izgradnju novih fabrika, bolnica, škola i garantovanje poštovanja radničkih prava i socijalnu sigurnost. Ovakva radnička država bi omogućila dostojanstven život svakog radnog čovjeka kao i poštovanje i upražnjavanje svih nacionalnih i kulturnih prava bosanskohercegovačkih naroda, a u isto vrijeme stvorila novu političku zajednicu koja bi dobrovoljno bila iznad partikularnih etničkih interesa i onemogućila manipulacije nacionalističkih stranaka i tajkunsko-političkih elita. Ovakav socijalni program bi vezao radni narod uz jedinstvenu i socijalističku Bosnu i Hercegovinu.

Nacionalno pitanje u Bosni i Hercegovini može se riješiti jedino u okviru šire jugoslovenske tvorevine bazirane na nacionalnoj jednakosti koja će Bošnjacima garantovati sva nacionalna i kulturna prava i obezbijediti im funkcionalnu centralizovanu državu, a Srbima i Hrvatima vratiti povjerenje u multinacionalnu i jedinstvenu Bosnu time što će ponovo biti izbrisane granice sa Srbijom i Hrvatskom.